Onlangs wandelde ik met onze hond bij het Zwarte Gat, zoals ik regelmatig doe. Een prachtig natuurgebiedje vlakbij ons huis. Het is een veenplas met een heidegebied er om heen. De plas heeft een veenbodem, waardoor het water een donkerder kleur krijgt. De naam Zwarte Gat klinkt niet heel aantrekkelijk en de eerste keer dat ik er naar toe ging, vroeg ik me dan ook af hoe het er uit zou zien. Ik was verrast door de schoonheid van het natuurgebied. Een pareltje in Drenthe!

Ik genoot er van de stilte, het zonlicht op het water, de Schotste Hooglanders die me met een glazige blik volgden, tevreden liggend in de schaduw van een grote eik. Zo’n vredige plek… Ik liep te mijmeren over de naam, het Zwarte Gat. Voor veel mensen hebben de woorden een hele andere lading. Het Zwarte Gat na een ingrijpende ziekte, zoals kanker, is een bekend fenomeen.

Als je vanuit je talent werkt, ben je in je element. Het werk gaat als vanzelf. Het is je natuurlijke gave. Je vergeet de tijd, geniet van wat je doet. Werken vanuit je kracht, vanuit wat jou drijft. Je bent van betekenis voor een ander. Je werk geeft je energie en voldoening.

Ideaal plaatje? Misschien, maar volgens mij niet. Sinds ik me bewust ben van mijn eigen talent, heb ik mijn werkzame leven een andere richting gegeven. Naar werk dat mij recht doet. Langzaam maar zeker. Makkelijk? Nee. Maar wel goud waard.

“Had ik dat maar eerder geweten, zegt ze. Dat had me een hoop boosheid en frustratie bespaard.” Tegenover me zit Ellen. In 2011 heeft ze borstkanker gehad. Ze vertelt me over die periode. Met name over de tegenwerking om te blijven werken tijdens haar behandelingen en bij haar re-integratie.

Elke reis begint met een verlangen. Dat verlangen kan van alles zijn. Verlangen naar avontuur, naar rust, naar nieuwe werelden ontdekken, naar een prestatie neerzetten, naar even helemaal niks, naar beweging. Van alles. Het verlangen nestelt zich in jou, als je het de kans daarvoor geeft. Zo. Het zaadje is geplant.