Skip to main content

Re-integratie bij kanker: van tegenkracht naar veerkracht

wp-content/uploads/2019/07/vrouw-temidden-van-zee-met-reddingsboei-e1562853493930.jpg

“Had ik dat maar eerder geweten, zegt ze. Dat had me een hoop boosheid en frustratie bespaard.” Tegenover me zit Ellen. In 2011 heeft ze borstkanker gehad. Ze vertelt me over die periode. Met name over de tegenwerking om te blijven werken tijdens haar behandelingen en bij haar re-integratie.

Ellen wilde zo lang mogelijk blijven werken, ook tijdens de bestralingen. Haar werk en haar collega’s waren (en zijn) heel belangrijk voor haar. Het liep echter anders. Haar leidinggevende wilde dat ze zich ziek meldde. Ook later, toen het behandeltraject achter de rug was, werd ze in haar re-integratie tegengewerkt. Haar eigen functie was inmiddels bezet en ze moest op een plek re-integreren, waar ze naar haar idee niet thuis hoorde. “Ik werd bewust klein gehouden,” zegt ze. Dat had allemaal te maken met een reorganisatie die speelde binnen het bedrijf waar ze werkte. Achteraf kan ze het plaatje helemaal uittekenen. Toen nog niet.

Strijd

Het werd een strijd met haar leidinggevende, die haar enorm veel energie kostte. Energie die ze in haar herstel wilde steken. Niet in frustraties en boosheid. Ze was bepaald niet gezellig meer naar haar omgeving, reageerde zich af. Je moet eens stoppen met die boosheid, zeiden anderen tegen haar. Dat wilde ze ook wel. Want het vrat aan haar. Maar ze wist niet hoe.

Veerkracht

Het verhaal van Ellen raakte me diep. Bij een ernstige ziekte als kanker wordt er een enorm beroep gedaan op je veerkracht. Die veerkracht kun je uit verschillende vaatjes tappen, en werk, zeker als dat werk vervullend voor je is, zoals bij Ellen, is een belangrijke energiebron. Van betekenis te kunnen zijn, te doen waar ze goed in is, te kunnen bijdragen vanuit wie ze is en wat ze kan. Ik vond het zó schrijnend dat ze daar van afgehouden werd.

Kantelpunt

Gelukkig had Ellen een uitgebreid sociaal vangnet. Familie, vrienden, collega’s steunden haar. Maar vooral de gesprekken met een goede vriendin hebben haar bij haar re-integratie enorm geholpen. “Ze liet me op een andere manier kijken naar wat er gebeurde. Hoe het kan gaan tijdens zo’n reorganisatie en hoe mensen alleen met hun eigen belangen bezig zijn.”

“Vergeven is niet hetzelfde als goedkeuren”

In de Libelle las ze op een gegeven moment een artikel, dat bij haar bleef hangen. “Vergeven is niet hetzelfde als goedkeuren”. Dat was een eyeopener. Je kunt iemand vergeven, zonder dat je zijn of haar actie goedkeurt. Vergeven doe je niet zozeer voor de ander, maar vooral voor jezelf. Dat inzicht was een kantelpunt. Ze kon haar leidinggevende vergeven en de boosheid ebde weg. Haar vitaliteit kreeg weer de ruimte. Ze trok haar plan, zocht haar eigen weg in de organisatie en heeft uiteindelijk een geweldige functie gekregen. Ze zit helemaal op haar plek, beter dan ooit tevoren.

Vanuit eigen kracht maar niet alleen

Hoe schrijnend ook dat je omgeving je tegenwerkt terwijl je ziek en zo kwetsbaar bent, maar anderen kun je niet veranderen. Je hebt alleen jezelf om te veranderen. Anders met dingen om te gaan. Dat betekent niet dat je er alleen voor staat. De verandering begint in jou, maar daar kan je wel hulp bij vragen. Dat bevestigt ook Ellen. “Zonder hulp had ik dit nooit gered”, zegt ze. “Als je zo wordt tegengewerkt om terug te keren op je werk, moet je alle zeilen bijzetten. Dat kan je niet alleen. Daar heb je hulp bij nodig. En de Libelle 🙂 .“

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *